czasopismo literackie
„Stara zasada powiada, że w dobrym wierszu czy w dobrym opowiadaniu o rozpaczy, klęsce, bólu, słowa te paść nie powinny. W utworze o rozpaczy ni ma miejsca na słowo „rozpacz", w utworze o klęsce nie ma słowa „klęska", w utworze o bólu nie może paść słowo „ból".
Jakie winno być pisanie? Ze wszystkiego, co czytam, lubię to tylko, co krwią było pisane. Pisz krwią, a dowiesz się, że krew jest duchem, napisał Nietzsche. Pisanie może mieć smak dojrzałej czereśni. Najlepiej smakują. Pamiętasz, wszedłeś do sadu. Lśniły pomiędzy zielenią, bardziej soczyste niż sama zieleń. Garściami wciskałeś do ust, nie chciałeś uronić soku, a jednak niewielka strużka zawsze gdzieś spłynęła. Mrużyłeś oczy. Nie, nie przed słońcem. Łapałeś niepokorną końcem języka, by na jego krawędzi poczuć jeszcze przez chwilę zapach, smak. Nienasycony. Wciąż rwałeś.