Poezja

Milczą na każdy temat,
kneble mają smak winogron,
zaschniętych liści,
popiołu.

Między piersiami niosą mgłę,
podobną do zmierzchu,
z resztką blasku i ciszą
spadającej gwiazdy.

Poeta mieszka w zrujnowanym domu
Mówią wieki
Wiatr mu ceruje skarpety
Na pokarm wybiera liście
Sypia w oknie weneckim
na wzór protoplasty

Poeta wyciąga rękę z kapeluszem
Pielgrzymi sen
Mokre są jego pieśni
od pieszczot niewieścich
Podniosłe od ostrej wódki
wędrują z Aojdą

Moją dolinę omijają burze,
nie stacjonuje batalion w moro,
nie spadają bomby, za pniem
nie napotkałem skrytobójcy
a wysłannik ISIS nie czyha na plaży.

Jest dobrze, powtarzam rano
po bezchmurnej nocy,
na poduszce mruczy kot-sennik
całkowicie pozbawiony pazurów,
pocałunki smakują truskawkowo.

Podjąć jeszcze raz,
odgarnąć ziarno z plewami, bo zrozumieć nie ma sposobu,
dlaczego wszystko, co powiedziano,
nazwano mądrością.

Może już nazbyt długo słucham słów,
nazbyt czytałem, co napisano przede mną

Dziś, zauważyłem to późnym rankiem,
zaspała teraźniejszość. Z powodu zaśnieżenia?
Być może, bo trudniej dostrzec
jakiś kontur na rozbiegu, gawrona
siwego jak szron na nieruchomej gałęzi za oknem.

Podobno ogłoszono rozejm między mocarstwami,
dlatego nie spodziewam się nagłej śmierci.

Płozy wsunął w śnieg,
zapomniał o źródle,
w Pełni mroczne konie
ciągną z janczarami
wzdłuż legionu drzew
w niewiadomą rzecz,
w las schodzący z gór,
w nieświadomą porę,
w noc nieznanych nazw,
zawisły szron wokół,
w mróz, co szuka płuc,
w gwiazdy jasne oko –

Tuż przed dwunastą
ciszej. Mięknie zarys szczęki,
wykrój ust, zamiast słów – szept,
ponad stołem granatowy wzrok
usidla płomyk świecy niedorzeczny.

Była wiosna, pamiętam niedojrzałą zieleń,
lato pszenne i brzoskwiniowe,
jesień położyła swoją rękę na twoim czole,
i deszcz przemówił za oknem.

Padało, pamiętam

Których zaznaczono
Którzy nie prosili

Którym odjęto
Którym zgolono
Którym upuszczono
Którym odebrano
Którym wyrwano
Którym spętano
Którym wbito
Którym wybito
Którym przebito
Którym obcięto
Którym wypalono
Którym wyłupiono
Którym złamano
Którym wyżarto
Którym zatarto
Którym zdarto

Nie jestem karpiem,
nie pływam w ostatecznej sadzawce,
jak tamci z miliarda przodków,
którzy zdążyli ikrzyć.

Ale odczuwam łuski,
drży na mnie płetwa
i oczy mam otwarte jak wrota
przed zgonem.

Ściszony listopad
w pachwinę wgłębił ostrze.
Obrócił klucz – tkwi w poprzek.

Nadgarstki zwichnął
dotkliwy promień.

Stóp dotknął pierwszy mróz.