Poezja

nie zajmę ci wiele czasu
jednym spojrzeniem nie sposób
nim słowo spadnie na kartkę

Wokół liście
zamierają wiszą
pod powieką kołyszą

Mokną kobierce
miękkie cicho lgną
w chłonnym podwzgórzu

W ulistnionym oknie
ślepy ślad kropli na szybie
rozszczepia źrenicę

Osada bez osadników,
nocnych rybaków z dzikich łowisk,
miłości w koszulach rozgrzanych do białości

Osada na jawie

Najlżejsza w gałęziach brzozy,
żołędziem uderza głucho o ziemię,
w koleinie się płoży,
biodrami kołysze jesień.

Powietrze gęstnieje w jej woni,
chmura z życiodajnym deszczem ucieka
z gazelami za horyzont,
gdy mężczyźni z nią tańczą w agonii.

Siedzę na wózku.
Mam zdrętwiałe myśli.
Czuje niedowład ziemi.
Niedołężność zmyślonego wiatru.

Nic nie pcha mnie.
Nikt nie popycha.
W zgięciu kolana tkwi zraniony księżyc.
Achilles owinął stopę w pled.

Będę u wrót niebieskich.
Blisko krzyża północy – w Stø.

Blisko polarnej gwiazdy okrążonej Słońcem,
odległej o milion od eukaliptusowej nocy.

O tysiąc odległy od brzucha Parwati,
od tysiąca rąk Kali.

Sam na sam z białą górą –
z olśnieniem. W źrenicy.

pielęgnuje świty
mają smak maślanych bułeczek
gdy pustka wypełnia kieszenie
dzwoni każdą minutą
zapala znicz by mrok mógł odejść

Widać znane twarze w obcych,
bo celem ruchu nie jest ruch.
Pływa się, nieustannie pływa.
I chociaż człowiek, morski wilk,
myśli o białej fladze,
swoją wyspę musi znaleźć bez szukania.
Boju z falami nie poddaje,
nawet jeśli wie, że rozbije się
w nocnej burzy bez chmur.
Gdy z ruchu ryb odczyta wrażliwość wody,
przesłanie morza w szczerym płaczu,
wyśle list w butelce. A fale
przed tym okrutnie obojętne,
ockną się, aż się do niego nachylą,
wraki wynurzą skrzynie skarbów
i w zmarszczkach rozkwitnie piana,
gdyż przy spojrzeniu na lot ptaków,
jemu podobnych kompanów,
po drugiej stronie morza leży
inna o żeglugę wyspa.

Napisany nie z błahego powodu –
z impulsu.

Wygłębia się z przodu,
dokąd już nóg prawie nie wystarcza.

Zapadlisko w pociemniałej prawdzie
czarnymi skrzydłami zasłania
krzemowe ziarna schodów.

Dwudziestoletni więcej mają z wiatru,
który omiata szczyt i rozpruwa pierś,
wtedy z czystymi sercami, pełni hartu
hołubią Rimbauda wielką Morza pieśń.